«مگه ما که داریم تو این مملکت زندگی می کنیم، آدم نیستیم؟»؛ این یکی از دیالوگ های فرامرز صدیقی در نقش آقای سپنتا در سریال «داستان یک شهر» هست؛ مجموعه تلویزیونی ت
اصغر فرهادی چطور شاکی شد؟
عبارات مهم : ایران
«مگه ما که داریم تو این مملکت زندگی می کنیم، آدم نیستیم؟»؛ این یکی از دیالوگ های فرامرز صدیقی در نقش آقای سپنتا در سریال «داستان یک شهر» هست؛ مجموعه تلویزیونی تولید ١٩ سال پیش به نویسندگی و کارگردانی اصغر فرهادی که این روزها از شبکه آی فیلم بازپخش می شود. صدیقی در این سریال نقش تهیه کننده برنامه در شهر را بازی می کند. او مردی است که همسرش سال هاست به خارج از کشور مهاجرت کرده و اصرار دارد او را هم پیش خودش ببرد. بخش قابل توجهی از وقت سریال به بگومگوهای تلفنی سپنتا با همسرش تخصیص داده شده است دارد. توصیه کلیدی ماجرا اینجاست که فرهادی در مقام سناریست، در تمام طول این مشاجره ها کنار مرد داستان ایستاده و موضع او را بر حق می داند. دیالوگ هایی که صدیقی در این سریال به زبان می آورد، مملو از جملات حماسی است که حس لزوم ماندن در وطن و مقابله با پرسشها را به بیننده القا می کند.
زنان قصه های فرهادی دیر زمانی است که گریزپایند. دو سال پیش از داستان یک شهر، او سناریست مجموعه به یادماندنی «روزگار جوانی» بود. بهزاد خداویسی در این سریال نقش عاقله مرد دانشجوها را بازی می کند. او به دختر همه چیز تمامی دل باخته که فقط یک مسئله بزرگ دارد؛ میل شدید به مهاجرت. اینجا هم خداویسی مخالف است و اینجا هم فرهادی تمام قد کنار او ایستاده. درنهایت کار به جایی می رسد که دختر (با بازی زهره فکور صبور) می رود و پسر در قامت یک قهرمان وطن دوست باقی می ماند. فرهادی سال ٨٣ به همراه مانی حقیقی فیلمنامه کنعان را می نویسد. فیلمی که حقیقی کارگردانی اش می کند. آنجا هم قصه کم وبیش همین هست. محمدرضا فروتن یک بیزینس من موفق است که در زندگی خانوادگی اش کنار ترانه علیدوستی به بحران خورده. زن با تمام وجود قصد مهاجرت دارد و توانسته از دانشگاه های خارجی پذیرش هم بگیرد، ولی مرد مخالف هست. اینجا هم فرهادی کنار مرد ایستاده و نهایتا زن به دلایل متافیزیکی ترجیح می دهد در کشور عزیزمان ایران بماند. قصه کنعان از آن جهت جالب تر است که دیگر زن داستان یعنی افسانه بایگان که خارج از کشور یک خودکشی ناموفق داشته، به کشور عزیزمان ایران برمی گردد، عاشق می شود و لبخند هم می زند. این ولی ظاهرا آخرین حلقه از استمرار امیدهای فرهادی به زیستن در سرزمین پدری هست؛ چه اینکه او در کارهای مشهور متاخرش، سیمایی دیگر از این رابطه را تصویر می کند.
اصغر فرهادی چطور شاکی شد؟
جدایی نادر از سیمین، موفق ترین اثر کارنامه اصغر فرهادی و آخرین اپیزود از سال ها مهاجرت طلبی زنان قصه او هست. سیمین یا لیلا حاتمی به آب و آتش می زند که از این مملکت برود، ولی نادر با بازی پیمان معادی مصر است که در کشور عزیزمان ایران بماند. اینجا هم با همان تعارض دیرین درون خانوادگی در کارهای فرهادی مواجهیم، ولی توصیه اینجاست که این بار علی رغم قبل آقای کارگردان حتی یک قدم هم به سمت کاراکتر مرد داستان متمایل نمی شود. او اینجا شاید جهت نخستین بار نه تنها ماندن را تحسین نمی کند، بلکه در لایه های زیرین داستان بر ضرورت رفتن صحه می گذارد و حق را به جانب زن می گیرد. اگرچه فرهادی فیلمش را به صورت آخر باز تمام می کند، ولی تقریبا همه بیننده ها حدس می زنند که دختر سرگردان در راهروهای دادگاه، سرانجام ادامه زندگی با مادرش را پذیرفته هست. این انگار داستان واقعی یک «شهر» هست؛ قصه ای که سرنوشت جهت اصغرآقا نوشت و او را آکتور اولش کرد! این سیاهه زیاد از آنکه سیر تطور نظر های اصغر فرهادی باشد، شاید شرح حالی از نمایش ناامیدکننده بعضی از ایرانیان در یک ونیم دهه گذشته هست؛ حرکتی که نه تنها کارگردان نخبه ممکلت را جهت ادامه کار به آنسوی مرزها سوق می دهد، بلکه باعث می شود حتی مجرم سابقه داری مثل شهرام جزایری هم به این فکر بیفتد و با پنهان شدن در بار عدس(!) دنبال خروج از مرزها باشد. هم داستانی فرهادی و جزایری، داستان غریبی هست؛ ما دقیقا داریم با خودمان چه می کنیم؟
روزنامه شهروند
واژه های کلیدی: ایران | زندگی | سریال | داستان | مهاجرت | ایرانی | داستان | مهاجرت | ایرانیان | اصغر فرهادی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
